Op zondag 27 september heeft er een prachtige Jukai ceremonie plaats gevonden in onze zendo. Drie sangha leden; Janne, Maaike en Rob zijn boeddhist geworden. Het is een ritueel waarin zij uitspreken te willen leven naar de Boeddhistische voorschriften. Dat is hetzelfde als willen leven naar dat wat zij diep in hun hart als juist ervaren.

De ceremonie vond plaats in grote verbondenheid met elkaar. Sangha leden, vrienden en familie waren hierbij aanwezig.
Janne, Maaike en Rob deelden hun persoonlijk verlangen en redenen waarom zij er voor kozen om volgens de boeddhistische voorschriften te leven

De gehele ceremonie was krachtig en ontroerend, met grote aandacht voor elkaar, de rituelen en datgene wat er gedeeld is. Een ochtend vol licht en samen zijn …

Voor de gasten en de Sangha-leden hebben we in het kort de Jukai ceremonie uitgelegd en hoe we daar in de Metta Sangha mee omgaan. Voor de Sangha-leden die er niet bij konden zijn, zullen we hiervan een korte samenvatting geven.

Het is een oud ritueel, al heel gedetailleerd beschreven door Dogen (1200-1253) in zijn grote werk de Shobogenzo.

De Jukai ceremonie houdt in dat je officieel Boeddhist wordt en inhoudelijk dat je je toevlucht neemt en de boeddhistische geloften ontvangt. Voor alle duidelijkheid: het is voor de praktijk van zen niet nodig om Boeddhist te zijn of te worden.

Toevlucht nemen:

Toevlucht nemen is niet je toevlucht nemen tot een uiterlijke vluchtheuvel, maar tot je eigen Boeddhanatuur, Boeddha, Dharma en Sangha. Tot licht en wijsheid, waarheid en compassie, harmonie en eenheid. Feitelijk erken je in deze ceremonie dat jijzelf de drie juwelen (Boeddha, Dharma en Sangha) bent en dat je daarnaar wilt leven.

De geloftes ontvangen:

De geloftes zijn geen uiterlijke doelen, er worden geen geboden opgelegd, maar het is een innerlijke afstemming op een kosmische resonantie, een diep gevoeld verlangen. Naar een gelofte die voelt als een belofte, die in stilte hoorbaar is, een stem vanuit de grond van je hart.. een gelofte om steeds minder je oor te luisteren te leggen naar de waan van de dag, de uiterlijke wereld, je ego, oordelen, emoties, begeerte of eigenbelang.
Het is een gelofte om innerlijke rust te vinden en in harmonie te handelen.

De geloften zijn een weerklank uit ons hart.
Het licht van de Boeddhanatuur straalt op onze acties in deze wereld en sluit daar naadloos bij aan.
De eenheid in de veelheid.
De leegte in de vorm.
De liefde in de afgescheidenheid.
Het niet-doen in het doen.
De herinnering om in deze wereld je niet te verliezen in het gedoe, maar om steeds opnieuw voor dat en wie er ook naar je toekomt je hart te openen.

De voorbereiding van dit ritueel is een diepgaand proces van zelfonderzoek en (zen)coaching.
Janne, Rob en Maaike hebben tijdens de ceremonie een persoonlijk verhaal verteld over hun keuze om Jukai te doen en de weg die zij hebben afgelegd.
Rob en Maaike delen hieronder hun verhaal, voor de Sangha leden die niet bij de Jukai ceremonie aanwezig konden zijn

---

De bijdrage van Maaike:

Ik voel me nu …

De voorbereiding voor deze jukai was een bijzondere en leerzame weg. Het begon toen ik vorig jaar oktober voor een weekeind in een Tibetaans klooster in Huy was. Aan het eind van dat weekeind viel mijn oog op een boek: Toevlucht nemen in de Boeddha en ineens wist ik het, ik voelde diep van binnen, dat wil ik. Ik wist eigenlijk niet echt wat toevlucht nemen tot de Boeddha inhield, maar ik werd heel rustig en voelde een diep vertrouwen dat dit is wat ik wil.

Tijdens het afgelopen jaar kwamen er allerlei herinneringen naar boven, zoals die keer dat Henk in de les vroeg ‘wie is er boeddhist?’. Mijn hand was al bijna in de lucht, maar mijn hoofd hield me tegen met de gedachte ‘hij bedoelt vast wie is er officieel boeddhist’. Maar ook allerlei kleine dingen in mijn leven: er was een prachtig schilderij van een Boeddha in Parijs, waar ik tijdenlang voor gestaan heb, diep geraakt. Al die boeken in mijn boekenkast die ik op gevoel en intuïtie kocht en vaak nu pas gelezen heb, bijzondere ervaringen in de natuur, een meditatiecirkel. Maar nooit kwam het ervan er echt iets mee te doen, tot ik drie jaar geleden bij Henk binnenliep.

Onderdeel van mijn voorbereiding was het met de hand naaien van een rakusu. Een hele klus, maar prachtig om met zoveel aandacht en toewijding met iets bezig te zijn. Een uitdaging ook om niet te veel over het eindresultaat na te denken en geduldig in het moment te blijven. Ik heb mijn rakusu gemaakt van allerlei stukken stof die ik aan vrienden en familie heb gevraagd. Het was voor mij een mooie manier om langzaam te oefenen met het vertellen van mijn verhaal en ik vind het heel mooi dat ze daarmee verbonden zijn met deze ceremonie.

Ik ben veel bezig geweest met de vraag waarom ik nu eigenlijk jukai wilde doen. Vanaf het begin was het een afwisseling van vertrouwen dat dit het is en een overweldigend gevoel van kwetsbaarheid. Ga ik echt voor een grote groep mensen mijn diepste verlangens en gevoelens delen? Durf ik dat? Hoe gaan mijn ouders en vrienden reageren? En waarom wil ik dit nu eigenlijk echt doen? Waarom een ceremonie? En de laatste tijd: wat ga ik zeggen, hoe ga ik alles verwoorden? Er kwam van alles naar boven, een hoop innerlijke constructies en bubbels moesten eerst opgelost worden voor ik vrij bij de basis kon komen. En nu, nu het (bijna) zover is, voel ik ook die kwetsbaarheid weer heel duidelijk.

Maar het vertrouwen en de kracht is er ook. Als ik denk aan zen en wat het mij gebracht heeft, dan komt als eerste een gevoel van thuiskomen naar boven. Een plek van rust, vertrouwen en volledige acceptatie. Toen ik net begon vroeg ik me nog verwonderd af waar ik nu thuiskwam: bij de groep, de leraar, in de ruimte of bij de boeddhistische teksten. Maar inmiddels voel ik dat al die dingen mij de weg wezen naar binnen. Het was en is een thuiskomen bij mezelf. Een thuiskomen bij een diepe bron van wijsheid, vertrouwen, liefde en compassie.

Het voelt ook als het afsluiten van een lange zoektocht, ik ben klaar met zoeken, ik ben thuis.

Ik ben oneindig dankbaar dat ik dit heb ervaren en dat ik geleerd heb me hier steeds beter op af te stemmen. Maar ergens voelt het ook pas als het begin. Door me vanuit die diepte binnen in te openen voor de buitenwereld kan alles gaan stromen en ontstaat er een dieper contact, waarbij je elkaar echt kan raken. Het was een grote ontdekking voor mij dat het op die manier mogelijk is echte verbinding en aanwezigheid te voelen zonder mezelf te verliezen in de ander of de situatie.
Dat is waar ik op wil blijven oefenen, niet alleen hopelijk ooit als trainer of coach maar juist voor mijn gezin, familie, vrienden, vage bekenden en toevallige voorbijgangers.

Die weg naar binnen en van daaruit naar buiten is voor mij nu denk ik de essentie. De volgende regels van Edel Maex zeggen het mooi vind ik. Dit is de plaats, in elk moment.

Dit is de plaats waar we onze geest en ons hart openen.
Dit is de plaats waar we met een mateloze mildheid alles wat zich aandient bestaansrecht geven.
Dit is de plaats van waarachtige ontmoeting, van hart tot hart, waar ook de ander bestaansrecht krijgt.
Dit is de plaats waar mijn verhaal stopt en plaatsmaakt voor nabijheid en verbondenheid.

---

De bijdrage van Rob:

Door te gaan mediteren ben ik steeds Opener geworden. Meer open voor wat er op mijn pad komt. Mezelf open stellen voor anderen is voor mij 1 behoorlijke uitdaging, eigenlijk is het voor mij dat ik me kwetsbaar opstel naar ander. Van nature ben ik dit ook, door van alles wat ik in de loop van de tijd heb meegemaakt en vooral door de dingen die me intens hebben geraakt ben ik meer en meer afgesloten geworden. Tijdens het mediteren heb ik gemerkt dat ik steeds opener ging worden naar mezelf maar ook naar de ander. Het verwerven van meer openheid is voor mij 1 belangrijke stap naar meer geluk. Door meer geluk in mezelf kan ik ook meer geluk geven aan 1 ander. Gewoon open staan voor wat er op het moment gebeurt. Zonder daar 1 oordeel over te hebben, zonder me dicht te gooien voor wat ik voel, of dat nu mooi is of niet mooi is. Dat gevoel geeft mij het gevoel van thuis komen. Het is net of je 1 hele lange reis hebt gemaakt die je uiteindelijk weer thuis brengt, waar je je fijn voelt.

Dit kon ik niet alleen. De inspiratie bronnen voor mij zijn de leer van de Dharma, die vertegenwoordigd is in boeken in mij zelf en door mijn zenleraar Henk Goosens. (dank hiervoor) (gassho)

De mensen van onze Sangha die je helpen om overal door heen te gaan (dank hiervoor) (gassho)

En het thuisfront die je spiegel is voor wie je bent op die reis terug naar huis (dank hiervoor) (gassho)

Boeddhist worden is voor mij dus het gevoel van thuis komen. Leven vanuit je wezenlijke zelf, de Boeddha die we allemaal zijn diep van binnen. Leven vanuit de leer van de Dharma die leer hebben we allemaal in ons. Leven vanuit dat je niet alles alleen kan doen en dat je door hulp van anderen verder kan komen, onder andere de mensen van de Sangha. Leven van uit je hart vol liefde en mededogen. Leven in openheid voor het leven.

Door boeddhist te worden blijf ik mezelf herinneren dat ik zo wil leven.

* met dank aan Paul Mestrom voor de Jukai foto’s