Mijn derde sesshin en ik was hoopvol gestemd.

Alleen op het laatste moment voor aanvang van de sesshin kwamen de ervaringen van de voorgaande sesshins naar voren. De angst kreeg me te pakken omdat dit al twee keren met een flinke hoofdpijn en pijn in de schouders gepaard was gegaan. Ik begon me af te vragen waarom ik mezelf in had geschreven en waarom niet lekker thuis was gebleven met het eerste echte warme voorjaars zonnetje in het vooruitzicht.

Met mijn bedenkingen ben ik richting Handel gereden. Wel had ik in een beursje wat chemicaliën ingepakt om als de nood erg hoog werd ik daar altijd op terug kon vallen en de pijn kon keren.

De eerste avond verliep bijna in een euforie ondanks dat ik de eerste tekenen van hoofdpijn voelde op komen zetten. Tijdens de doksan vroeg ik Henk wat ik tegen de angst voor de pijn kon doen en de pijn kon keren. Het antwoord was dat ik niet mijn best moest doen en ermee gaan zitten. Dit gaf rust en ik kon meer aanvaarden dat de pijn in mijn hoofd en mijn schouders er was. De druk was eraf gehaald dat ik er iets mee moest.

De volgende dag was er inderdaad hoofdpijn, en de pijn in de schouders. De teisho ging over eenheid in verscheidenheid  Het sloot goed aan bij mijn beleving en de beelden struikelde over elkaar tijdens het zazen. Ondanks de pijn in mijn hoofd en schouders heb ik gewoon kunnen eten, wat anders niet tot de mogelijkheden had behoort door een gevoel van misselijkheid.

De laatste dag kregen we een oefening om ons ego, ons uiterlijk los te laten en naar je innerlijke ruimte te gaan. Tijdens de oefening kwamen er beelden naar boven, oud en nieuw door elkaar heen.

Hierin lag de oplossing en het inzicht over oordelen over anderen. Ik mocht het aanschouwen en het loste zich als vanzelf op. Tijdens het zazen hierna kwam ik tot de conclusie dat ik de volgende weekend sesshin beslist niet wilde missen en met vreugde alvast tegemoet kon zien. De pijn was verdwenen en er kwam blijdschap voor in de plaats. Ook het vertrouwen dat er hulp is op het moment dat je, jezelf ervoor opent. Ik ben blij dat ik de pijn heb kunnen toelaten en er geen strijd mee ben aangegaan. Het was een hulpmiddel geworden om een innerlijk antwoord te vinden…

Het was ook een bijzondere ervaring om het saamhorigheid binnen de groep te ervaren. Als vanzelfsprekend zaten we in een kring samen thee te drinken. We zochten elkaars gezelschap zonder met elkaar te praten onder de tegels van het laatste avondmaal in de refter. Bijzonder dat we elkaar opzochten in de stilte, wat maakt de verbinding…..